Aklım elim sorularla doluyor, onlarla boğuşup duruyorum saatlerce... Hele şu sıralar ne okulda dersim var, ne yurtta; haliyle vakit bol düşünmek için. Düşünüyorum düşünüyorum, kendimce tespitler yapıyorum. Mesela uzun zamandır aklıma takılan bir mesele vardı: Özellikle cemaatle namaz kılarken, imam Kuran'ı Kerim'in herhangi bir yerinden sureler okuyor, çok güzel ama ben bunları anlamıyorum. Dinlemeye çalışıyorum, bir süre dinliyorum sonra anlamı kavrayamadığım için kopuyorum. Hele imamın kıldırdığı 3. ve 4. rekatlar var ya, orda zaptet zaptedebilirsin zihni. Bunun bir çözümü olmalı ama. Çözümü Talha Hakan Alp hocaya danışmıştım, özetle arapça öğrenmem sonuca varmıştı. İyi peki güzel de, herkes arapça öğrenecek değil ya. Hadi ben kurtardım kendimi, arapçayı biliyorum ve sureleri dinlerken anlayabiliyorum da diyelim, peki 45 yaşına gelmiş terzi Süleyman amca ne yapacak? Sonra kanaat getirdim, belki de biraz üstten bakarak: Benim gibi anlayamamaktan huzursuzluk duyanlar öğrenmeli arapçayı, yoksa diğerleri zaten anlam olmaksızın da kıldığı namazdan zevk alabiliyor. Yani benim üstüme vazife sahih arapçayı öğrenmek ama Süleyman amcaya değil, zaten ihtiyacı yok ki buna. Böylelikle tüm sorunlar çözüme kavuştu.
-diye sanıyorum ilkin.
Sonra bu çıkarımımın hiçbir delili olmadığını, sadece bir varsayımdan ibaret olduğunu, bu tespite giden yolda bilgiye ulaşma kaynaklarının hiçbirinden kök almadığımı fark ediyorum. Öbür yandan da kafamdaki bu koca soru işaretini nasıl giderebileceğimi düşünüyorum ve çözüm için başvurabilecek herhangi bir kaynak bulamıyorum. Huzursuz oluyorum, bir çıkmazın içinde hissediyorum kendimi.
Sonra ne mi yapıyorum? Yanıtını ilk bakışta bulamadığım her sorumda yaptığım gibi yapıyorum: pes ediyorum.
İki paket çekirdek alıyorum ve bıraktığım yerden izlediğim diziye devam ediyorum.
Hayatım böyle geçiyor: Sorular soruyorum, yanıtlarını bulamıyorum, sonra soruyu siliyorum, hiç böyle bir şey olmamış gibi davranıyorum. Ah, vay acınacak halim benim.
-diye sanıyorum ilkin.
Sonra bu çıkarımımın hiçbir delili olmadığını, sadece bir varsayımdan ibaret olduğunu, bu tespite giden yolda bilgiye ulaşma kaynaklarının hiçbirinden kök almadığımı fark ediyorum. Öbür yandan da kafamdaki bu koca soru işaretini nasıl giderebileceğimi düşünüyorum ve çözüm için başvurabilecek herhangi bir kaynak bulamıyorum. Huzursuz oluyorum, bir çıkmazın içinde hissediyorum kendimi.
Sonra ne mi yapıyorum? Yanıtını ilk bakışta bulamadığım her sorumda yaptığım gibi yapıyorum: pes ediyorum.
İki paket çekirdek alıyorum ve bıraktığım yerden izlediğim diziye devam ediyorum.
Hayatım böyle geçiyor: Sorular soruyorum, yanıtlarını bulamıyorum, sonra soruyu siliyorum, hiç böyle bir şey olmamış gibi davranıyorum. Ah, vay acınacak halim benim.
Yorumlar
Yorum Gönder