Raif Efendi
-spoiler içerir.-
Kürk Mantolu Madonna'da Sabahattin Ali'nin bir "Raif Efendi" karakteri var ki (oha hemen hepsi özel isim oldu) beni benden alıyor. Adam resmen cansızlığın, insanları çözmüşlüğün, dolayısıyla sıkılganlığın sembolü. İnsanı öfkeye, kıskançlığa, samimiliğe ve dahi tüm duygulara/davranışlara götüren sebepleri bildiği ve layıkıyla idrak edebildiği için; karşısındakinin tavrı ne olursa olsun adam şaşırmıyor. Kendisine bağıranı, öfkesinin kurbanı olmuş bir insan olarak resmediyor ve asla yadırgamıyor, aksine küçümsenebilecek bir konuma oturtuyor kendi zihninde. Öyle ki, onun bu aciz tavrına cevap verme gereği dahi duymuyor, sonunun bir yere varmayacağını bilerek.
Tabi Raif efendinin ölümü de ilginç oluyor: Hayatı boyunca kendisini müşkül durumda bırakanların sözlerini içine atmasını, kendisine yanlış yapanları "o, acziyet içinde." diyerek sineye çekmesini haykırıyor, ve ölüyor.
Gariban, sessiz ama bize sessiz insanların da içinde fırtınalar kopabildiğini gösteren bi abimiz Raif efendi.
Tabi bunu pratik hayatta düşünmüyoruz bu kadar okumamıza rağmen. Yani, sohbetle arası pek de iyi olmayan insanı, "hayatın monotonluğuna kendini bırakmış, artık düşünmeye erinen bir zihin hantalı haline gelmiş" diye yaftalıyoruz belki her gün onlarca insanı.
Kürk Mantolu Madonna'da Sabahattin Ali'nin bir "Raif Efendi" karakteri var ki (oha hemen hepsi özel isim oldu) beni benden alıyor. Adam resmen cansızlığın, insanları çözmüşlüğün, dolayısıyla sıkılganlığın sembolü. İnsanı öfkeye, kıskançlığa, samimiliğe ve dahi tüm duygulara/davranışlara götüren sebepleri bildiği ve layıkıyla idrak edebildiği için; karşısındakinin tavrı ne olursa olsun adam şaşırmıyor. Kendisine bağıranı, öfkesinin kurbanı olmuş bir insan olarak resmediyor ve asla yadırgamıyor, aksine küçümsenebilecek bir konuma oturtuyor kendi zihninde. Öyle ki, onun bu aciz tavrına cevap verme gereği dahi duymuyor, sonunun bir yere varmayacağını bilerek.
Tabi Raif efendinin ölümü de ilginç oluyor: Hayatı boyunca kendisini müşkül durumda bırakanların sözlerini içine atmasını, kendisine yanlış yapanları "o, acziyet içinde." diyerek sineye çekmesini haykırıyor, ve ölüyor.
Gariban, sessiz ama bize sessiz insanların da içinde fırtınalar kopabildiğini gösteren bi abimiz Raif efendi.
Tabi bunu pratik hayatta düşünmüyoruz bu kadar okumamıza rağmen. Yani, sohbetle arası pek de iyi olmayan insanı, "hayatın monotonluğuna kendini bırakmış, artık düşünmeye erinen bir zihin hantalı haline gelmiş" diye yaftalıyoruz belki her gün onlarca insanı.
Yorumlar
Yorum Gönder