Dava Neferi Olmak
Elbet mesele, inançların uğruna savaşma meselesi. Parayı yalnızca "yasamı idame ettirme"nin bir gereği olarak kavrayabilme meselesi...
İnsan, inandığı değerleriyle ancak gercekten yaşayabilir, yaşamının ne olduğunu bilerek yaşayabilir. Para icin, "daha iyi bir hayat kurmak" icin yaşanan hayatlar, yaşayan cesetlerden ibarettir. İnsanı, gerçekten var kılan, inanclaridir. Daha ötesi ise, yaşanılan anın degerinin farkında olabilmek, inançlara gerçek bağlılık, hakikati ölüme dek arama çabası, dava insanı olabilmek... Gerçekten, zerre çıkarsız dava insanı olabilmek...
Dava insanı benim -ve dahi belki benim gibilerin- genellikle yaptıgı gibi, kendinden olmayanları, yanlış bulduğunu kıyasıya eleştirmez. Bizim kavgalarımız kendimizi kanıtlamak için olurken, onlarınki inançlarını anlatmak içindir.
Dava ruhunu, satirli sopali saldırganlara ümmetin kardeşliğini anlatmaya çalışan Hüda ablada görürsün.
"İslam'da laik devlete askerlik yoktur." mücadelesinde, vicdanı reddin getireceği hapsi, cezayı, toplum baskısını göze alabilen insanda görürsünüz dava ruhunu.
Dava ruhunu, üç yüz lira maaşı kabullenip kendini Kur'an öğretmeye adayan hocada görürsünüz.
Dava ruhunu Bahattin Yildiz'da görürsünüz, adını dahi belki şu günlere kadar duymadığımız Arakan'a 15 senedir yardım götüren İhh'nin isimsiz gönüllülerinde görürsünüz.
Egitimini hiçe sayıp Rusya'ya turk okuluna yardıma giden "abi"de görürsünüz.
Afganistan'da şehit olan 21 isimisiz Turkiyelide görürsünüz.
Örnekler belki sizin taraf olmadığınız yandandir; ama bu, onların ne icin savaştığını görmenize engel degil.
Dava ruhunu nerde mi göremezsiniz? Twitter'da, bloglarda, sözlüklerde bilgisini pazarlayan, sağı solu elestirmekten başka yaptıgı işi olmayan adamda göremezsiniz. Net.
Mesele, hakikatin kavgası.
Ben, şahsım adına, "parlak bir gelecek" hayallerini çoktan çöpe atabilmis bu dava insanlarından biri olabilir miyim bilmiyorum. Bildigim bir şey varsa o da, onlara hayranlığımın bitmeyecegidir. İnşallah.
İnsan, inandığı değerleriyle ancak gercekten yaşayabilir, yaşamının ne olduğunu bilerek yaşayabilir. Para icin, "daha iyi bir hayat kurmak" icin yaşanan hayatlar, yaşayan cesetlerden ibarettir. İnsanı, gerçekten var kılan, inanclaridir. Daha ötesi ise, yaşanılan anın degerinin farkında olabilmek, inançlara gerçek bağlılık, hakikati ölüme dek arama çabası, dava insanı olabilmek... Gerçekten, zerre çıkarsız dava insanı olabilmek...
Dava insanı benim -ve dahi belki benim gibilerin- genellikle yaptıgı gibi, kendinden olmayanları, yanlış bulduğunu kıyasıya eleştirmez. Bizim kavgalarımız kendimizi kanıtlamak için olurken, onlarınki inançlarını anlatmak içindir.
Dava ruhunu, satirli sopali saldırganlara ümmetin kardeşliğini anlatmaya çalışan Hüda ablada görürsün.
"İslam'da laik devlete askerlik yoktur." mücadelesinde, vicdanı reddin getireceği hapsi, cezayı, toplum baskısını göze alabilen insanda görürsünüz dava ruhunu.
Dava ruhunu, üç yüz lira maaşı kabullenip kendini Kur'an öğretmeye adayan hocada görürsünüz.
Dava ruhunu Bahattin Yildiz'da görürsünüz, adını dahi belki şu günlere kadar duymadığımız Arakan'a 15 senedir yardım götüren İhh'nin isimsiz gönüllülerinde görürsünüz.
Egitimini hiçe sayıp Rusya'ya turk okuluna yardıma giden "abi"de görürsünüz.
Afganistan'da şehit olan 21 isimisiz Turkiyelide görürsünüz.
Örnekler belki sizin taraf olmadığınız yandandir; ama bu, onların ne icin savaştığını görmenize engel degil.
Dava ruhunu nerde mi göremezsiniz? Twitter'da, bloglarda, sözlüklerde bilgisini pazarlayan, sağı solu elestirmekten başka yaptıgı işi olmayan adamda göremezsiniz. Net.
Mesele, hakikatin kavgası.
Ben, şahsım adına, "parlak bir gelecek" hayallerini çoktan çöpe atabilmis bu dava insanlarından biri olabilir miyim bilmiyorum. Bildigim bir şey varsa o da, onlara hayranlığımın bitmeyecegidir. İnşallah.
Yorumlar
Yorum Gönder